تفسير موضوعي قرآن

مقدمه:

•در روزگار ما عوامل متعدد فردي و اجتماعي براي غافل كردن انسان ازهويت و گوهر گران خويش وجود دارد.

•پيامبر اكرم (ص) مي فرمايد:«اي مردم هنگامي كه فتنه ها چون شب تار شما را فرا گرفت ،به قرآن روي آوريد.»

•امام سجاد (ع)مي فرمايد:«اگر همه مردم جهان بميرند ،من از تنهايي هراس نكنم،آن گاه كه قرآن با من باشد.»

مراتب انس با قرآن

1-گوش فرا دادن و نظر كردن به آيات قرآن :

•(وچون قرآن خوانده شود ،گوش فرا دهيدوخاموش باشيد ،اميد كه برشما رحمت آيد.)

•إِنَّ النَّظَرَ في المُصحَفِ عبادَهٌ. وَإِذاقُرِيءَ القُرآنُ فَاستَمِعوا لَهُ وَ أَنصِتُوا لَعَلَّكُم تُرحَمون.

(نگاه كردن در قرآن عبادت است.)

2-تلاوت قرآن:

- فاقرءَواما تيَسَّرَ من القُرآن .
- و إذا قرأتَ القرآنَ جعلنا بينَكَ و بينَ الذينَ لا يُومنونَ بالآخِرَهِ حِجاباً مستوراً .
- نَوِّرو بُيوتَكم بتلاوت القرآن.
- ادب حضور در پيشگاه خدا:
               -طهارت
               - وضو
               - صوت نيكو
               - ترتيل (وَ رَتِّلِ القُرآنَ ترتيلاً)
               - فَإذا قَرَأتَ القرآنَ فاستَعذ بالله منَ الشيطانِ الرَّجيم

3- درك معاني و مفاهيم قرآن:

•آشنايي با زبان و ادبيات عرب:( كه براي درك مفاهيم ، پيامها ،نكات اخلاقي و عبادي،ويژگيهاي زندگي دنيوي ،برزخ و جهان آخرت از آيات قرآني لازم است.)

•آگاهي از لغات ومفردات الفاظ قرآن كريم.

•اگر امكان فراهم نمودن اين شرايط براي كسي ميسر نبود بهتر است به ترجمه هاي قرآني مراجعه كند.

4-تفسير قرآن:

•شناخت جامع ومنسجم پيامها و مفاهيم قرآني در گرو تفسير قرآن است.

•با تفسير ارتباط معنايي بسياري از آيات وديدگاه قران در باره موضوعات گوناگونِ مورد نياز بشر مشخص مي شود.

•علي (ع) جابر را چون تفسير مي دانست مي ستود.

•در تفسير علاوه برشناخت لغات، آگاهي از شأن نزول آيات ،علوم قرآني ،علم منطق ،روايات و سنت و برخي علاوم ديگر ضرورت دارد.

•تفسير را ارجمند ترين علوم دين ناميده اند.

•تفسير نوعي تلاش فكري است تا مفسر بوسيله آن پيامها و هدايت ها وطرح جامع قرآن آگاهي يابد.

•تفسير كاري تخصصي است بنابر اين براي ديگر افرادمراجعه به تفسير موضوعي مناسب است.

5- تدبر در قرآن

•پس از طي مراحل قبلي نوبت به تدبر ، بالاترين نوع ارتباط و انس با قرآن مي رسد.

•تدبر عبور از سطوح اوليه و ظاهري به لايه هاي ژرف براي كشف حقهيق است.

•قرآن عظمت خود را اين گونه توصيف مي كند. (لَو اَنزَلنا هذالقرآنَ علي جَبَلٍ لَرَأيتهُ خاشِعاً مُتَصدِّعاً مِن خَشيةِ الله)

•ودرباب تدبر مي فرمايد(اَفَلايَتَدبَّرونَ القرآنَ أم علي قُلوبٍ اَقفالها) و

•مي فر مايد(كتابٌ انزلناه اليكَ مبارَكٌ لِيدَّبروآياته و لِيتذكَّر أُلواالالباب)

•تدبّر مراتبي دارد كه عااليترين آن اختصاص به پيامبر (ص) و علي (ع) و ائمه دارد.